[Joseph Warren]

78

Grace Warren

– Ja nie będę z nią... Nie! Ma problem, to skoro nie chce załatwić tego w obrębie wydziału, niech składa skargę na mnie do ciebie. Zmiana zakończona o 10:00 i mnie nie powinno tu być od... – Spojrzał na nadgarstek z zegarkiem, otwierając drzwi swojego gabinetu. – Czternaście minut temu... – Stanął wpatrując się w komendanta, który chciał przytrzymać go jeszcze chwilę, kiedy pokręcił głową i śmiejąc się, odpowiedział:
– Jutro... Nie będę zostawać w pracy przez jakąś wariatkę, która nie radzi tak, jak nie radziła sobie wcześniej ze swoimi obowiązkami. Jutro... – Powtórzył i odwróciwszy się, zobaczył Grace siedzącą w jego fotelu; uśmiechnął się do niej i odwracając do nie dającego za wygraną komendanta, kolejny raz powtórzył: „jutro” — mężczyzna kręcąc głową, popatrzył na Grace. Widzieli jak wahał się chwilę i przywitawszy się z nią, wymieniwszy kilka serdeczności, spojrzał na Josepha, a potem na nią i powiedział:
– Jak chcesz..., ale spodziewaj się, że ona złoży tę skargę. – Wzruszył ramionami i kręcąc głową odpowiedział, że „to nie jego problem..., nie on podpisał się na pokwitowaniu”. Przeprosił komendanta i podszedłszy do żony, pocałował ją w policzek. Zdjął z oparcia fotela marynarkę, którą zarzucił sobie na ramię i zabrawszy z biurka ciemne okulary, wyprosił szefa z gabinetu, który zamknął za sobą.
Na oczach komendanta objął ją i całując znów w skroń, poprowadził do wyjścia, machając przewieszoną przez ramię marynarką; wiedział, że Grace dojedzie do niego, więc rano zabrał się z Maverickiem, żeby nie zostawiać swojej „śliweczki” pod komendą.
– ..., ta wariatka gotowa wgnieść tył albo poryć lakier, byleby mi dopierdolić – dopowiedział, wsiadając na miejsce pasażera. Zapiął czerwone pasy i rozsiadłszy się wygodnie, popatrzył na Grace. – Wygodnie ci? Nie trzeba bardziej odsunąć fotela? Nie gnieciesz się jeszcze, prawda? – dopytywał, łaskocząc ja po ręce, którą oparła o kierownicę, drugą przeglądając telefon, który odłożyła na półeczkę pod radiem i odpaliwszy silnik, uśmiechnęła się, słysząc głos pilota; jej faktycznie nie był tak drażniący jak ten wgrany w system w jego samochodzie. Oparł głowę o zagłówek obity jasną jak kawa z mlekiem czy raczej mleko z kawą, którą piła od kiedy dowiedzieli się, że jest w ciąży, skórą z wytłoczonym logo „Porsche”. Uśmiechnął się, kiedy silnik zamruczał przyjemnie i wolno przetoczyła się do wyjazdu z parkingu, z którego wyjechała już bardzo w swoim stylu, przeskakując błyskawicznie od jedynki do trójki.
– Jeździsz jak szatan – zaśmiał się, wyciągając telefon z kieszeni i w pierwszej kolejności sprawdził godzinę, a zaraz potem wszedł w pocztę; Wenski chciał się spotkać przed dniem Weterana, ale Joseph od dwóch dni zastanawiał się jak wcisnąć w kalendarz wyjazd na kilka godzin do Miami. – Mógłby dać się przekonać na weekend przed świętem Dziękczynienia albo..., no nie wiem...
Wpatrzył się w skrzyżowanie, do którego dojeżdżali wolniej przez zwiększający się ciąg samochodów, dojeżdżających do wężyka od strony centrum handlowego. Słyszała jak westchnął i wcisnąwszy telefon w kieszeń, odpowiedział sam sobie chyba:
– Trudno..., poczeka a teraz mam ważniejsze sprawy... – Po chwili popatrzył na Grace i uśmiechnąwszy się do niej, wychylił w jej stronę i całując ją w policzek, powiedział: „prawda?”; wydawała się maksymalnie skupiona na drodze.

[Grace Warren]

Joseph Warren

Rozsiadła się wygodne w fotelu w gabinecie Josepha. Sekretarka stwierdziła, że ten rozmawia z komendantem i nie powinno to długo zająć; musiała poczekać. Rzuciła okiem na akta spraw, z których większość kojarzyła, a także swoje zdjęcie ustawione wśród poukładanych na biurku drobiazgów. Jej zdaniem, nie było to najkorzystniejsze ujęcie, ale Warren uparł się, aby właśnie ten, a nie inny polaroid oprawić w ramkę.
Słysząc kroki, a po chwili podniesione głosy, odłożyła natemperowane ołówki i wbiła spojrzenie w drzwiach. Musieli jej nie zauważyć, ścierając się w ostrej wymianie zdań. Dopiero, gdy Warren obrócił się napięcie, jego spojrzenie spotkało się z oczyma Grace. Uniosła subtelnie brew, aby następnie rozchmurzyć się i uśmiechnąć do męża.
Skinęła uprzejmie komendantowi, odpowiadając na jego kurtuazyjne pytania. A przynajmniej dwa pierwsze, bo Joseph nie chciał przedłużać tej chwili i odprowadził mężczyznę do drzwi dając wyraźnie do zrozumienia, że powinien wyjść. Cmoknęła, kręcąc się na jego krześle tak, jakby siedziała w karuzeli. Przytrzymał więc obrotowy fotel, całując ją raz jeszcze w policzek i zabierając z oparcia marynarkę.
- Przeszkodziłam? - spytała, ujmując jego dłoń i z drobną pomocą męża, wstając z siedziska. Wyszli z komendy na znajdujący się na tyłach parking. Dzień był ciepły oraz słoneczny, wyciągnęła z torebki okulary przeciwsłoneczne, które założyła na nos zanim wsiadła do samochodu.
- Tak, tak i co za niespodzianka, tak! Trzy razy tak, a teraz już nie udawaj i w końcu powiedz o co chodziło komendantowi? - popatrzyła na niego, gdy przewijała wiadomości od Hailee, aby wyszukać adresu szkoły rodzenia, na która ostatecznie zdecydowali się postawić. Przekręciła kluczyk w stacyjne, a gdy odezwał się komputer pokładowy, przedyktowała nazwę ulicy oraz numer, aby GPS poprowadził ich na miejsce ominąwszy zakorkowane ulice miasta. Mieli zapas czasu, jednakże nie był on aż tak duży. Zapięła pas, wyjeżdżając gładko z parkingu, a następnie włączając się do ruchu. Ten, mimo wczesnych godzin, był spory.
- Nie jak szatan, tylko dynamicznie. Nie ma nic gorszego od flegm na drodze - podsumowała z cichym westchnięciem. Przełączała stacje radiowe multifunkcyjną kierownicą, nie mogąc znaleźć niczego, co ją zadowoli. Nowościom na listach przebojów nie dawała nawet szansy, starszym kawałkom dziękowała po kilku nutach.
Podniosła spojrzenie na lusterko, w którym odbijał się profil Josepha.
- Pisałeś do niego z nadzieją, że będziecie mogli sobie co nieco wyjaśnić, a kiedy ten po dziesiątkach wymienionych wiadomości proponuje spotkanie, Ty go zbywasz? To trochę nie ładnie, nie uważasz? - przyspieszyła, aby przejechać na gasnącym, zielonym świetle i zostawić ten sznur wyjeżdżających z galerii samochodów. Na najbliższym skręcie, odbiła w lewo, jadąc wolniej wzdłuż ulicy, aby wypatrzeć wolne miejsce do zaparkowania.
Czując, jak muska ustami jej policzek, dźgnęła Josepha łokciem. - Nie widzisz, że prowadzę? - denerwowała się pierwszym spotkaniem, do czego naturalnie się nie przyznała.

[Joseph Warren]

Grace Warren

Popatrzył na nią tak, że wiedziała, co chciał odpowiedzieć — „ty? Nigdy!”. Uśmiechając się, pomógł jej wstać i jak na dżentelmena przystało otworzył przed nią drzwi..., od gabinetu, od łącznika między wydziałami i na korytarzu, a ostatecznie wejściowe, które przytrzymał nogą, żeby nie musiała dotykać do klamki — tak..., brzydził się tym, co mogłoby być na nich.
Chwilę droczył się z nią „czy aby na pewno?”, a kiedy spytała o czym mówili z komendantem, przewrócił oczami i wcisnął się bardziej w siedzenie, sięgając do schowka po wilgotne chusteczki, z których paczki wyciągnął jedną i zaczął dokładnie wycierać dłonie. – O nic... – odpowiedział w pierwszej chwili, ale kiedy we wstecznym lusterku zobaczył spojrzenie żony, odwrócił się i wpatrując w nią, dodał:
– O jedną z policjantek na moim wydziale. Uważa, że to moja wina, że zaginęły akta, których odbiór pokwitowała w archiwum. Nooo..., chyba nie... – Wzruszył ramionami i wczytał się w pierwszą wiadomość w poczcie. Starał się nie denerwować, ale zerkając od czasu do czasu na prędkościomierz, zaciskał szczęki i po chwili pozwolił sobie na kompletnie niewinną uwagę, którą miał nadzieję, że dał jej wystarczająco do zrozumienia, co miał na myśli. Wyłączył telefon i przyglądając się Grace, nie mógł nie odpowiedzieć...
– Wiem, kochanie... – zaczął, łapiąc się rączki zamontowanej nad drzwiami. – Tylko..., nie mogłabyś trochę zwolnić i jeździć teraz mniej..., narwanie? Nie chciałbym za tydzień pochować dziecka, tkwiącego w twoim ciele, bo potem mógłbym tylko odstrzelić swój głupi i pusty łeb, bez zbędnego bawienia się w głodzenie i pierdolenie o odszukaniu sprawcy. ZWOLNIJ! – Wycedził, kiedy prześlizgnęła się między samochodem przed nimi i tym dojeżdżającym do kolumny, żeby umknąć przed wstęgą aut wyjeżdżających od strony galerii i przecisnąć się na skrajnie lewy pas, przygotowując się do skrętu.
Nie mogła nie zauważyć jak zacisnął szczęki i uruchomiwszy telefon, utkwił spojrzenie w drobnych literkach. Nie odzywali się oboje tak długo, jak długo nie zaczął mówić o biskupie, z którym pisał regularnie od..., dnia ich ślubu. Zerknął na nią i zaczął się tłumaczyć:
– Nie chodzi o to, że..., nie chcę... Tylko naprawdę nie wiem, kiedy miałbym jechać do Miami..., teraz... Tym bardziej, że sam napisał, że „to będzie długa, a może nawet bolesna rozmowa tak, dla Ciebie, jak i dla mnie” – popatrzył na żonę i spytał nachylając się, żeby musnąć jej policzek. – I ty się dziwisz, że nie śpieszy mi się do tej rozmooo... – Urwał, bo w tej właśnie chwili Grace dodała gazu przeskakując przez skrzyżowanie między zielonym, a żółtym światłem. Poczuł się tak, jak byłby w rakiecie, która startowała; sam jeździł szybko..., bardzo szybko..., ale inaczej czuło się prędkość trzymając ręce na kierownicy, a inaczej jadąc na siedzeniu obok kierowcy.
Zaparkowała na miejscach wyznaczonych w długiej zatoczce pod Baby Love Birth Center i kiedy wysiedli, nie kryjąc wzburzenia, powiedział trzaskając drzwiami:
– Do domu jadę ja... Chyba że śpieszysz się, żeby być wdową... – Sięgając do kieszeni, zorientował się, że nie dość, że nie ma papierosów, to lepiej, żeby nie palił przed wejściem do szkoły rodzenia.

[Grace Warren]

Joseph Warren

Widział tę subtelnie uniesioną brew i mógł się domyślać, że odpowiedź o nic... ani trochę jej nie odpowiadała. Tysiące powodów przemawiało na jego niekorzyść, począwszy od kłótni z komendantem, które nie zaczynały się od o nic. Odwróciwszy się do męża, zanim zapięła pasy, pochyliła się ku niemu i dotknęła do jego podbródka, oczekując, że spojrzy na nią.
- Nie zabrałeś tych akt, prawda? - spytała, wierząc, że nie okłamałaby jej nawet, gdyby musiał przyznać się jej do swojej słabości, aby doprowadzić każde sprawy - w tym te bez precedensu - do końca. Wszelkimi, również tymi śliskimi sposobami. Nie oceniała go, wolała jednak wiedzieć na czym stoją. Tym bardziej, że przedwczesna emerytura nie równała się zwolnieniu dyscyplinarnemu.
Pokręciwszy głową, spojrzała na drogę. Skupiała się na jeździe i temu, aby nie wpaść w ślimacze tempo, utknąwszy wśród innych, wolno zbierających się do ruszenia na zielonym świetle aut. Ignorowała te wszystkie, tylko pozornie niewinne przytyki, ale jej cierpliwość nie miała się dzisiejszego dnia najlepiej, dlatego też gdy zatrzymali się na skrzyżowaniu, a Joseph pozwolił sobie na bardziej cięty komentarz, wymierzyła w jego osobę palcem.
- Na głupie pytania są głupie odpowiedzi. A twoje, okazało się być wyjątkowo głupie - zagryzła zęby. Co on sobie wyobrażał przytaczając tak wredne i zakrawające o cios poniżej pasa przykłady? Warren, jak się okazywało, miał niezwykle wybiórczą pamięć, bo naprawdę łatwo zapominał, jak sam pruł za każdym razem po Tampie. Prychając, wbiła wzrok w szybę przed sobą. Nawet przyciemnione szkiełka, nie były w stanie ukryć zniesmaczonego spojrzenia.
Rozumiała jego obawy, ale też wiedziała, że im dłużej będzie zwlekać, tym trudniej będzie mu dotrzeć na to spotkanie i w efekcie, istniało prawdopodobieństwo, że nigdy nie zapuka do drzwi na plebani, w której mieszkał biskup. Ufała, że Joseph miał ten fakt na uwadze.
- Od dziewiątego do czternastego pracujesz po cztery godziny. Z Cape Coral do Miami masz kilkanaście mil do przodu, prawda? - zasugerowała wyłącznie, nie oczekując, że zadeklaruje się tu i teraz. Tym bardziej, że swoim zachowaniem, skutecznie zniechęcił Grace do dalszej rozmowy na ten temat.
Zaparkowała zgrabnie między liniami, wyczuwając środek miejsca parkingowego. Odpięła pasy, a trzaśnięcie drzwiami, odbiło się echem z jej głowie. Z ciężkim westchnięciem, wysiadła. Jeżeli zwrócił na to uwagę, dostrzegł, jak zaciska palce na swojej torebce.
- Pojedziesz, ale taksówką. Nie oddam Ci kluczyków, nie po tym, w jaki sposób się do mnie odnosisz... A teraz przeproś porsche. Ja w Twojej Śliweczce nie trzaskam drzwiami - palcem, wskazała na samochód, oczekując, że okaże skruchę i poprosi auto o przebaczenie. Z zaciętą miną, oczekiwała aż wyduka właściwie słowa, inaczej niecj wie, że z miejsca się nie ruszy. Była uparta, a dodatkowo w tym momencie zirytowana jego podłym zachowaniem.

[Joseph Warren]

Grace Warren

Nie spodziewał się pytania, które zadała... Spojrzał na nią i odpowiedział pytaniem na pytanie:
– Myślisz, że byłbym tak spokojny, jeśli miałbym te akta? – Potrząsnęła głową, więc zaraz dopowiedział, żeby rozwiać jakiekolwiek wątpliwości i nie denerwować Grace. – Od połowy lipca teczka jest w archiwum. I..., tak wiem o tym od dawna, ale nie kwapiłem się, żeby jej o tym przypomnieć. Twierdzi, że panuje nad wszystkim, a tymczasem nie zauważyła, że sprawa została zamknięta z końcem czerwca? – Pokiwał głową z politowaniem nad współpracownicą. – Proszę cię... Może czas zacząć czytać wszystkie wiadomości mailowe – dodał, poprawiając się w fotelu. Przez dwadzieścia lat służby nauczył się na ile może sobie pozwolić, a przede wszystkim poznał wszystkie procedury na tyle dobrze, żeby móc prześlizgiwać się po granicy kompetencji i uprawnień, a nie do końca zgodnego z regulaminem załatwiania spraw na komendzie. Wszystko, co wychodziło z archiwum musiało wrócić do niego w jak najkrótszym czasie, bo o ile zaginięcie notatki służbowej nie wiązało się z realnymi problemami — pisało się wtedy kolejną, mniej lub bardziej podobną do poprzedniej z zależności od zapotrzebowania, byleby zgadzały się fakty, których nie można było nagiąć — o tyle zniknięcie wszystkich akt całej sprawy zawsze kończyło się wewnętrznym dochodzeniem i wypieprzaniem nawet tych, na których padał cień podejrzeń, tym bardziej jeśli nie mieli ugruntowanej pozycji na komendzie.
Ta teczka była kolejną porażką jego wydziału, która gniotła Warrena wyjątkowo mocno, ale nie zamierzał narażać się na dwa lata przed przejściem na emeryturę, o której nie mógł przestać myśleć, tym bardziej w sytuacji, w której starał się o wcześniejsze odejście; gra nie warta świeczki...
Oparł się o dach jej Carrery i wpatrując się w nią, w jej zacięty wyraz twarz ściągnięte brwi i zaciśnięte w wąską kreskę wargi, czuł bardzo dobrze ciężar słów, które wypowiedział w połowie drogi do centrum. Obszedł samochód i zatrzymał się o krok od Grace, do której przysunął się i mimo że starała się mu uciec, zmusił, żeby popatrzyła mu w oczy. Kiedy w końcu uniosła głowę i wpatrzyła się w niego, odpowiedział szepcząc cicho:
– Posłuchaj... Boję się o ciebie, rozumiesz? Wiem, że ty jeździsz z zachowaniem wszystkich..., a przynajmniej starasz się uważać, ale możesz trafić na kogoś..., kto nie będzie uważać. I w chwili, w której nie byłoby cię przy mniej, bo obojętnie zginęłabyś w wypadku, padłabyś ofiarą psychopaty w czasie obławy albo odeszłabyś po prostu z jakiegokolwiek powodu..., nie będę się miał na co oglądać i naprawdę skończę ze sobą – przełknął ślinę; drżały mu usta, które w tej chwili uchylał i zamykał od czasu do czasu, starając się znaleźć w głowie jak najodpowiedniejsze słowa, aby wyjaśnić jej o co mu chodziło. – Są dni, w których boję się, że coś stanie ci się przy porodzie i wiem, że jeśli Lily przeżyłaby, a ty nie..., nie potrafiłbym jej wychować... Wiem, że to, co mówię w tym momencie jest..., podłe, ale nie wyobrażam sobie siebie bez ciebie... – Dotkną do jej policzka, a po chwili położył rękę na dachu jej Carrery i dodał tak, jak oczekiwał: „przepraszam maleńka”. – Mam ją całować? – spytał, trącając nosem jej nos, mimo że nadal wydawała się zachmurzona, ale wiedział, że po często wynikało to z nerwów przed pierwszymi zajęciami; rozumiał ją świetnie, bo sam długo nie mógł zasnąć w nocy, myśląc i zastanawiając się jak to wszystko będzie wyglądać.
– Przepraszam – wyszeptał, kiedy szli już w kierunku wejścia do centrum, przed którym zatrzymał się i złapawszy Grace za rękę, przyciągnął do siebie i musnął wargami jej policzek. – Przepraszam, że kocham cię „za bardzo”..., ale nie umiem inaczej jak tylko tak...

[Grace Warren]

Joseph Warren

Uniosła wyżej brew. Nie wiedziała, nie miała pojęcia jakiej wagi są to akta i jak bardzo odbijała się ta sprawa na nim oraz na całym wydziale, którym kierował. Poza tym, sądząc po tym, jak wypowiadał się o kobiecie, mógłby z czystej złośliwości pozwolić się jej trochę pomartwić, aby następnie rzucić niekompetencją prosto w twarz. I aktami o biurko. Nie powiedziała jednak swoich teorii na głos, Joseph zmienił temat, przez co nie miała najmniejszej ochoty ciągnąć z nim jakiekolwiek, nawet najbardziej trywialnej dyskusji. Zachowała niewzruszony spokój do końca jazdy, ale kiedy silnik zgasł i Grace wyciągnęła ze stacyjki kluczyki, a Joseph trzasnął drzwiami, chęć puszczenia jego wzburzenia w niepamięć prysła w ułamku sekund. Wiele mogła przemilczeń, nie chcą kłótni przed dość stresującym dla niej dniu, miarka się jednak przebrała.
Przewróciła oczyma, nie chcąc w pierwszym odruchu słuchać tego, co ma jej jeszcze do powiedzenia. Wystarczająco sobie ulał w drodze do Baby Love Birth Center i z łaski swojej, mógłby na tym skończyć, nie pogrążając się w jej oczach jeszcze bardziej. Niestety, Joseph nie był tak wspaniałomyślny. Wysłuchała go z zaciśniętymi ustami, aby w sekundę po tym, jak skończył swój wywód, odpowiedzieć
- Jeżdżę od siedemnastego roku życia. To jest... Siedemnaście lat. Skoro przez cały ten czas do niczego nie doszło, nie miałam nawet stłuczki, w czym problem? Tak jestem przyzwyczajona i tak będę jeździć. Inaczej nie umiem. Musisz to zaakceptować, bo nie zmienię swoich nawyków, a mówienie, że ktoś, może.. Może równie dobrze ten ktoś mnie nie zauważyć gdy będę siedziała w samochodzie na parkingu. Nie rozumiem Ciebie, Joseph. Twoich obaw. Nakręcasz się czymś, co może się zdarzyć wszędzie. Tu, na chodniku, w domu. Po co więc o ty myśleć? To tak, jakbym ja codziennie się zastanawiała, czy nie udławisz się podczas kolacji. Albo nie spadnie na nas bomba atomowa. Po co kusisz złego, co? - potrząsnęła głową, a czekoladowe pukle poruszyły się, pobudzając wyobraźnię do stwierdzenia, że szło usłyszeć, jak szeleszczą niezadowolone.
- To, co mówisz, jest abstrakcyjnym wytworem nakręcania się. I musisz to ukrócić, zanim nie dojdziesz do kolejnych, irracjonalnych wniosków burzących nasz, a przede wszystkim Twój spokój ducha - zdrowy rozsądek nie zaakceptował ani jednego argumentu, który jej przedstawił. Stąd te nadal ściągnięte w wąska kreskę usta oraz zdystansowanie, którego nie pokonał noskami noskami.
- Nie krępuj się - odparła, gdy pochylał się nad samochodem, dopytując i co dalej? Z westchnięciem, obróciła się na palcach, aby u boku męża, przejść wypuzlowanym chodnikiem do drzwi wejściowych budynku. Już miała położyć rękę na klamce, ale zamiast tego, obejrzała się na Warrena, który został te dwa stopnie niżej niż ona stała.
- Po przepraszam powinieneś ugryźć się w język. Nie przepraszasz kogoś po to, aby od razu dodać jakieś ale, bo inaczej te przeprosiny są nieszczere. Albo okazujesz skruchę, albo się tłumaczysz. Nie upieczesz dwóch pieczeni na jednym ogniu, Joseph. Więc? Co chciałeś mi powiedzieć?

[Joseph Warren]

Grace Warren

Popatrzył na nią i..., nie rozumiał, dlaczego nie mogła odpowiedzieć, chociaż „dobrze. Postaram się”; nie wiedziała, że może denerwowałby się mniej? Nie wiedziała, co pojawiało się w tyle jego głowy? Pokręcił głową, nie mogąc słuchać nawet tych tłumaczeń; „bo jeżdżę od siedemnastu lat” — i co z tego?, myślał. Sam jeździł od dwudziestu siedmiu lat i nie odpowiedziałby tak, jak ona; na drodze wychodził z założenia, że trzeba było myśleć za siebie, ale przede wszystkim za innych. Nie dopuszczała do siebie kompletnie myśli, że to ktoś inny może doprowadzić do sytuacji, w której nie będzie w stanie wyprowadzić auta, ale zaczynała mnożyć skrajnie przerysowane przypadki.
Przewrócił oczami i gładząc dach Porsche dłonią, nie patrząc nawet na Grace, odpowiedział:
– Zrobisz jak będziesz chciała, ale byłbym..., spokojniejszy..., tylko nie mów już, że nie można... – Zastanowił się sekundę i wbijając w żonę spojrzenie, dodał kręcąc głową z oburzeniem, niepokojem i..., rozczarowaniem. – Nie powiedziałaś tego? – ..., że nie można zmienić. Powiedziałaś, że TY „nie zmienisz nawyków”..., ale ja mogłem..., pomyślał, tylko że nie chcąc nakręcać ani żony, ani siebie, nie odpowiedział i nie odezwał się więcej; mieli wystarczająco wiele stresu przed zajęciami w szkole rodzenia, w której oboje byli pierwszy raz.
Poklepał dach samochodu — jeśli naprawdę myślała, że będzie całować karoserię..., będzie musiała się rozczarować; może, gdyby nie jej odpowiedź, zrobiłby to, żeby rozładować atmosferę, ale po tym, co usłyszał z dźwięczącym mu w uszach: „nie zmienię”..., nie. Zagryzł szczęki i idąc o krok zaraz za nią, chwilę trwało zanim zrównał się z nią w połowie chodnika, aby przed wejściem, złapać Grace za rękę i przeprosić, na co odpowiedziała kąśliwie, zarzucając mu o jedno „ale” za dużo. Przymknął na moment powieki i kiedy otworzył je, odpowiedział:
– Przesuń się..., państwo chcieliby wyjść – dodał, widząc konsternację na jej twarzy. Przytrzymał drzwi i skinąwszy głową w odpowiedzi na podziękowanie wychodzącej z Baby Love pary, przepuścił Grace w drzwiach. Podszedł za nią do recepcji, w której wypytała o numer sali i zanim weszli do środka, jedna z pracownic z oburzeniem na jego marynarkę idealnie wyprasowaną koszulę, zatrzymała ich, „prosząc” o zmianę obuwia na jednorazowe kapcie, które powinni byli pobrać z automatu — musiała spostrzec, że już chciał odpowiedzieć coś, co nie mogłoby zabrzmieć uprzejmie, a co dopiero miło, więc dotykając do jego ręki, popatrzyła na Josepha tak, jak chciałaby powiedzieć: „daj spokój”. Zagryzając od wewnątrz policzki, wyszeptał:
– Zaczekaj... Zejdę po..., kapcie i zaraz wracam – dodał i pocałowawszy ją w czoło, wrócił schodami na parter; recepcjonistka pokierowała go do automatu, w którym wybrawszy po parze dla niej i dla siebie, wrócił przeskakując po dwa stopnie do żony. – Proszę – powiedział wręczając kobiecie różowe pudełeczko. – Wziąłem różowe tobie, a sobie niebieskie, żeby nie denerwować prowadzącej... Jeszcze nie wiedziałaby, które z nas zostanie matką, a które ojcem, jeśli mielibyśmy kapcie w tym samym kolorze... – Ironizował, nawiązując do pretensji mijającej ich pracownicy, która mogłaby wysilić się na odrobinę uprzejmości i wyjaśnienie im na spokojnie, że do sal, w których odbywają się zajęcia można wchodzić jedynie w obuwiu zmiennym; może dobrze, że stało się jak się stało i Joseph skumulował swoją frustrację na kobiecie, a nie na żonie, mimo że jej odpowiedź, wgryzała się wciąż w środek...

[Grace Warren]

Joseph Warren

Owszem, mogłaby tak powiedzieć z uwagi na męża, tylko czy byłoby to szczere z jej strony? Niekoniecznie. Tyle lat dynamicznej jazdy sprawiło, że Grace czuła się pewnie za kółkiem. Pozwalała sobie na te wszystkie manewry, wiedząc, że bez względu na czynniki, których nie można przewidzieć, zareaguje odpowiednio szybko i poprawnie. Z zachowaniem bezpieczeństwa swojego, a także innych kierujących pojazdami na drodze. Sprowadzanie jej więc do roli pirata drogowe czy innego szatana, było wielce krzywdzące.
- Powiedziałam, że niepotrzebnie się nakręcasz, mnożąc sobie wypadki, do których z mojej winy na pewno nie dojdzie, bo jestem na tyle doświadczonym kierowcą, że czuje się pewnie za kierownicą w takim sposobie jazdy, który mi odpowiada - podsumowała, dla pewności, której potrzebowała z uwagi na fakt, że Joseph miał tendencję do długiego rozgrzebywania oraz memłania jednego, wyrwanego z kontekstu zdania, którego potrafił się uczepić jak rzep psiego ogona.
Popatrzyła na męża. Nie tego spodziewała się usłyszeć, dlatego też w pierwszym odruchu zmrużyła oczy, aby po chwili odsunąć się od drzwi, które otworzyły się na oścież. Odwzajemniła uśmiech, jakim obdarzyła ich wychodząc z budynku para i zanim przekroczyła próg, wchodząc do środka, obejrzała się na Warrena.
- Dobrze. Odpowiem sobie sama na to pytanie, a teraz rozchmurz się. Jak będziesz na mnie patrzył tak spode byka, to skierują nas na innego rodzaju zajęcia... - cmoknęła, pozwalając sobie na nie taki do końca niewinny żarcik. Choć zakrawał o kategorię tych, na które zdobył się Joseph w drodze do szkoły rodzenia, Grace nie była teraz złośliwa. Mogła odpuścić, aby nie zaogniać, nie oczekując, że w związku z tym mąż przyzna jej racje. Miał prawo mieć swoją i tak długo, jak długo nie będzie próbował podkopać jej pewności siebie jako kierowcy, tak długo może szanować odmienne spojrzenie.
Bez dłuższego już ociągania się, podeszła do recepcji, aby odebrać przewodnik, rozkład dzisiejszych warsztatów oraz zasięgnąć informacji, gdzie powinni się teraz skierować. Nie zdążyła zrobić kroku, gdy do jej uszu dotarła mało elegancka uwaga pracownika. Widząc reakcje Josepha, chwyciła jego dłoń.
- Gdzie dokładnie jest ten automat? - spytała, a gdy kobieta gestem wskazała na schody, chciała tam podejść, tyle że Joseph zatrzymał ją w miejscu. - W porządku - odparła, odprowadzając go wzrokiem. Obróciwszy się, zwróciła uwagę na plakaty o treści pokrewnej do tych, które wisiały na szpitalnym oddziale. Czując, jak dotyka do jej ramienia, obejrzała się na Warrena.
- I dla mnie różowe, tak? Niech będzie, choć uważam, że to Tobie lepiej w tym kolorze - usiadła, aby naciągnąć ochraniacze na sandały.
W sali, większość krzeseł była jeszcze pusta. Pojedyncze osoby, siedziały w tych dalszych rzędach. Grace, wybrała dwa miejsca mniej więcej po środku, od okna. Popatrzyła, czy Joseph aprobuje wybór, a gdy skinął głową, usiadła na jednym z nich. Włączony rzutnik, wyświetlał logo szkoły rodzenia. Otworzyła przewodnik, zarzucając nogę na nogę.
- Najpierw spotkanie z położną i omówienie przebiegu porodu, po pierwszej przerwie kawowej będzie mówić o tym, co należy mieć w spakowanej torbie do szpitala, a po drugiej... Warsztaty z oddechu. Będzie Ci wygodnie w koszuli?

[Joseph Warren]

Grace Warren

Nakręcał się... Wiedział o tym bardzo dobrze, ale nie miał też z kim porozmawiać o wszystkich swoich obawach, od kiedy nie chodził do Moubray, która przerwała sesje terapeutyczne na kilka tygodni przed tym jak wyjechała z Hope Valley; widywał kobietę w piekarni i innych miejscach w Midtown, więc czuł się trochę…, oszukany, bo miał wrażenie, że nie chciała powiedzieć wprost, że to „za dużo” nawet jak na kogoś, kto spodziewał się, że będzie przyzwyczajony do wynurzeń..., tym bardziej, że nie opowiedział jej wszystkiego, co wydarzyło się w jego życiu, skupiając się na stracie Lori tak naprawdę. Nie chciał dojść do sytuacji, w której wyrzuciłby z siebie więcej i kolejny terapeuta wyłgałby się, zasłaniając kolejnym mniej lub bardziej naciąganym wyjaśnieniem; miał wrażenie, że to nie ma sensu i, że jeśli nie pomoże sobie sam, to nikt mu w tym nie pomoże oprócz żony, której nie chciał teraz obciążać bardziej jeszcze. Chwilami wydawało mu się, że wrócił do punktu wyjścia, mimo że widział zmianę w swoim myśleniu; niewielką, ale mimo wszystko..., zmianę.
Uśmiechnął się do niej niewyraźnie, przyciągając ją do siebie i puszczając w chwili, w której dotarła do recepcji. Nie spodziewał się tak nieprzyjemnej uwagi i już, musiała zauważyć, ze był sceptycznie nastawiony do tego całego miejsca; spodziewała się, że będzie wymagać od obsługi jeszcze więcej i wszystkimi możliwymi sposobami dowie się, czego miał prawo wymagać od pracowników — nie był złośliwy, ale..., był pamiętliwy i jeśli wbił w pamięć kogoś, kto zranił jego albo jego bliskich, potrafił uprzykrzyć takiemu komuś życie. Powstrzymał się przed odszczeknięciem pracownicy tylko i wyłącznie, dlatego że Grace złapała go za ramię i dała do zrozumienia, żeby „nie robił afery”. Potrząsnął głowa i ruszył w stronę schodów, po których kilka minut później wbiegł i podszedłszy do Grace, oddał jej paczuszkę.
– Tak... – odpowiedział, starając się uspokoić oddech; był zziajany jak pies i nie dlatego, że musiał przebiec się po kilkudziesięciu stopniach w tę i z powrotem, ale dlatego że spieszył się, żeby nie weszli na salę spóźnieni — wiedział jak Grace tego nie lubiła.. – Też tak myślę – odpowiedział, zadzierając głowę, żeby móc popatrzeć na Grace, której poprawił kapeć z cienkiego materiału. Poprosił ją o wilgotną chusteczkę i pozwolił się poprowadzić do wybranych przez nią miejsc na sali, w której jak się domyślił miał odbyć się pierwszy z wykładów; wyobrażał to sobie trochę inaczej — spotkanie w kilku-, może kilkunastoosobowej grupie, w której zapoznają się i prowadząca opowie o wszystkim, a tymczasem poczuł się tak, jak wróciliby do czasów jego studiów, kiedy na najłatwiejszy wykład do zaliczenia przychodziły zawsze tłumy, wykruszające się wraz z rosnącym poziomem nudy i braku merytoryki w trakcie trwania wykładu.
– Mhm – odpowiedział, nachylając się do niej i zaglądając przez ramię do broszury, którą dostali w recepcji. – Tak, spokojnie. Wiesz, że koszula to moja druga skóra – dodał żartując, bo wiedziała przecież, że nie chodził w koszulach po domu, bo nie chciało mu się ich prasować, a poza tym mógł się pobrudzić niepotrzebnie. Chciał powiedzieć jeszcze coś, co odnosiło się do koszul, ale do sali zaczęli wchodzić kolejni uczestnicy, a zaraz za nimi prowadząca, która zatrzymała się dopiero przy projektorze.
Im dłużej tam siedzieli, tym mocniej wbijał się w fotel, coraz bardziej przytłaczany tym wszystkimi szczegółami, których pojawiania się miał świadomość, ale pierwszy raz zostało to unaocznione do tego stopnia, że nie wiedział, co z sobą zrobić i nie mógł zebrać się w sobie, żeby popatrzeć na Grace; zerkał jedynie na nadgarstek, nie mogąc doczekać się przerwy na kawę, a kiedy mogli już wyjść, poderwał się i wpatrując się w Grace, spytał starając się, żeby jego głos nie zdradzał jak bardzo chciał wyjść i się przewietrzyć:
– Idziemy? Muszę zapalić...

[Grace Warren]

Josephine

Przytuliła się do męża, łaskocząc go po żebrach. Nie chciała być bardziej... brutalna, ale mogła, gdyż jak nikt inny, znała jego słabe punkty i wiedziała, jak sprawić, aby Joseph długo nie zachowa tej kamiennej twarzy.
Choć początek nie należał do udanych za sprawą zgrzytu na recepcji, Grace postanowiła nie nastawiać się negatywnie. Wzięła te oczojebnie różowe, jednorazowe kapcie i usiadłszy, naciągnęła sznurki, aby workowaty materiał nie pospadał jej ze stóp. Dla pewności, obwiązała ostatecznie tasiemki wokół kostki i z pomocą Josepha, który wyciągnął do niej rękę, podniosła się z ławeczki na korytarzu. Szeleszcząc, przeszli na koniec holu, gdzie przez otwarte drzwi, weszli na salę. Choć początkowo ilość przygotowanych krzeseł ją speszyła... nabrała powietrza w płuca i trzymając męża za rękę, wślizgnęła się na upatrzone miejsca pośrodku. Wydało się jej ono bezpieczne jak na pierwsze zetknięcie z zajęcia w szkole rodzenia.
W oczekiwaniu na innych uczestników oraz prowadzącą dzisiejsze dwa wykłady położną, kartkowała broszurę, którą dostali w recepcji. Przeczytawszy na głos plan dnia, popatrzyła na męża, który siedział spięty obok niej. Położyła więc przewodnik na jego kolanach łącznie ze swoją ręką i uśmiechnęła się.
- Wiem, wiem, ale może być Ci zwyczajnie nie wygodnie leżeć w koszuli na macie i oddychać przeponą... - odparła już szeptem, ponieważ kobieta, która weszła na sale jako jedna z ostatnich, zwróciła się do nich z serdecznymi powitaniami. Zadarła głowę, przyglądając się slajdom. Po solidnej dawce anatomii, położna przeszła do konkretów, skrupulatnie omawiając każdą możliwość tego, co mogło ich czekać od rozpoczęcia akcji porodowej... Była rzeczowa, konkretna, przewiało przez nią doświadczenie kogoś, kto wiele lat przepracował na sali porodowej. Zanim ogłosiła przerwę, poprosiła o pytanie... Tych było sporo, do części obiecała wrócić po dwudziestu minutach, podczas których każdy jej zdaniem powinien się poczęstować kawą lub herbatą z bufetu...
- Słyszałeś? - zwróciła się do Josepha. Wstała, czując, jak bardzo zasiedziała się w ciągu tej godziny. Czas, upłynął jej sama do końca nie wiedziała kiedy.
- Idź, zapal, a ja zgarnę dwa kubeczki z kawą i do Ciebie dołączę, hm? - zaproponowała mężowi, dostrzegając tę nerwowość w jego ruchach.
Odprowadziła Josepha wzrokiem, po czym sama podeszła do bufetu. W oczekiwaniu na wolny eksress, ucięła sobie krótka pogawędkę z kobietą, która sprawiała wrażenie bycia w jej wieku i długo wahała się, czy dobrze robi, przychodząc tu z przejętym każdą pierdołą mężem. Skąd ona to znała...
Z dwoma, termicznymi kubkami kawy z - niestety - mlekiem, wyszła przed budynek, rozglądając się za Warrenem.

[Joseph Warren]

Grace Warren

Objął ją, żeby chociażby się uspokoić i kiedy włożywszy różowe ochraniacze, złapał jej wyciągniętą w jego stronę rękę i pomógł kobiecie podnieść się z niewysokiej ławeczki, która nie wydawała się najwygodniejszym rozwiązaniem, w miejscu, w którym większość kobiet miała trudności z podnoszeniem się z tak niewielkiej wysokości.
Ilość krzesełek speszyła nie tylko ją, ale i jego, obejrzał się i faktycznie miejsce, które wybrała wydawało się jednym z najlepszych; nie siedzieli na samym celu prowadzącej i wciąż widzieli slajdy w całości, a jeśli Grace chciałaby wyjść, nie przeszkodziliby nikomu, bo siedzieli przy przejściu między krzesłami a ścianą z oknami, w które spoglądał z każdą chwilą coraz częściej.
Słuchał tego wszystkiego, o czym zdążył przeczytać w książkach, które zamówił i wgrał w aplikację do odkodowywania e-booków na telefonie; nie chciał wozić dodatkowo czytnika. Nachylił się do niej, kiedy ściszyła glos od razu po pojawieniu się na sali położnej, która bez zbędnego przedłużania zaczęła swój wykład. Pokręcił głową, żeby utwierdzić żonę, że „nie..., nie będzie mu niewygodnie” i wsłuchał się w to, co opowiadała prowadząca, ale z każdym następnym slajdem, zapadał się coraz bardziej w siedzonko, które gniotło go miał wrażenie dwa razy mocniej niż jeszcze przed chwilą, kiedy żartowali z jej różowych ochraniaczy.
Prawdę mówiąc..., czekał na koniec, bo kilka razy, kiedy opisywała kolejne etapy porodu, nie szczędząc im szczegółów, a potem kiedy rozwodziła się nad okresem połogu i gojeniem się „ran”; nie wiedział, dlaczego to określenie dobiło go ostatecznie i nie myślał już o niczym innym, jak tylko wyjść i zapalić, więc kiedy mogli się ruszyć, wystrzelił w powietrze jak korek od szampana. Popatrzył na Grace; nie chciał jej zostawiać, ale nie chciał też, żeby stała przy nim i czekała, aż wypali chyba niejednego papierosa.
Skinął głową i wyszeptał, całując ją w skroń:
– Nie odejdę dalej jak na parking. – Chwilę przytrzymał jej rękę w swoich drżących dłoniach i kiedy Grace pociągnąwszy go do bufetu, zaczęła rozglądać się za kawą, a jednocześnie wdała się w rozmowę z wyraźnie niemniej od nich zestresowaną kobietą, uśmiechnął się, skinął głową drugiej z pań i w pośpiechu wyszedł przed budynek, przed którym stało i dyskutowało kilku mężczyzn. Nie słuchał, co mówili i kiedy doleciało do jego uszu: „porozrywana”, „nie mogła siedzieć”, „za wysoko nacięli” czy „nie trzymała i sikała co chwilę wszędzie” wypowiadane kilkoma przeplatającymi się głosami, odszedł dalej.
Wiedział, że urodzenie dziecka wymagało od kobiety maksymalnego wysiłku, ale wcześniej nie zagłębiał się tak bardzo w to wszystko, zdając się na to, co przekazywała mu była, martwa żona, a jak widać, przekazywała mu niewiele. I jasne..., widział, że nawet tych kilka godzin po narodzinach Lori była wykończona, ale nie miała żadnych komplikacji i jeśli miała jakiekolwiek dolegliwości, nie dzieliła się nimi z Josephem, mimo że wolałby..., wiedzieć — może nie przeżyłby takiego szoku, jak w tym momencie, kiedy usłyszał to wszystko i obejrzeli z Grace slajdy.
Przysiadł na murku okalającym parking i zamyśliwszy się, nie zauważył, kiedy żona pojawiła się obok; kiedy zasłoniła słońce, rzucając długi cień na Josepha, potrząsnął głową i wpatrzył się w nią, przejętym spojrzeniem.
– Słyszałaś? Wymieniała wszystkie kolejne „problemy”, żeby na koniec dodawać: „to normalne”..., ale to nie jest normalne, że może nie będziesz mogła siedzieć albo... – przerwał, nie chcąc się nakręcać i denerwować Grace, od której odebrał kubek; wydawał się przerażony...

[Grace Warren]

Joseph Warren

Wysłuchała tego, o czym mówiła położna, bez większych emocji. Fizjologii nie sposób oszukać, obcowała z ciałem i to w dosłownym tego słowa znaczeniu na trupiej farmy, dlatego też te wszystkie komplikacje. o których mówiono, nie zrobiły na niej większego wrażenia. Przyjęła je z racjonalnym spokojem, statystyka nie kłamała, jednakże kto powiedział, że musiała się znaleźć w grupie tych, kobiet, które dotykały jakiekolwiek komplikację? No właśnie. Nikt.
Odprowadziła Josepha spojrzeniem nie bez powodu. Był blady jak ściana, w pierwszej chwili pożałowała, że w ogóle zaproponowała mu udział w szkole rodzenia. Mogli po prostu wybrać się na warsztaty z chustonoszenia bądź instruktażowe spotkanie z fizjoterapeutą z masażu Shantala, a jednak... do końca łudziła się, że zniesie to wszystko bez histerii.
Z natłoku niewygodnych myśli, wyrwała ją kobieta, która zagadała przy bufecie. Obie czekały w wianuszku spragnionych lury - to znaczy kawy - a komentarz kogoś, kto tak jak ona, nie zamierzał nakręcać się tym, co mogłoby pójść nie tak, utwierdził Grace w przekonaniu, że słusznie robiła, nie mieląc tego, na co nikt - poza boską opatrznością - nie mieli wpływu.
Z dwoma kubkami i dwoma kruchymi, owsianymi ciasteczkami, wyszła na zewnątrz, gdzie Joseph prawdopodobnie popalał papierosa za papierosem. Dostrzegła go, jak stoi kawałek dalej, przy ogrodzeniu, nerwowo dreptając w miejscu. Pokręciła głową, a wiatr, rozwiał jej włosy i pojedynczymi pasmami, przesłonił widok na świat. Podeszła bliżej, podając mu jeden z dwóch kubków oraz ciastko w papierku.
- Skoro dodała, ze to normalnie, to właśnie tak jest... Jest położną, Joseph. Musiała odebrać setki, jeśli nie tysiące porodów, obcować z setkami, a nawet tysiącami różnych kobiet, więc wie, co mówi - odpowiedziała na jego rozgoryczony ton kontraktującym z przejęciem spokojem.
Oparła się o balustradę, przełamując ustnik. Pociągnęła łyk, krzywiąc się. - Nie wiem, dlaczego się łudziłam, że może być chociaż znośna... Nie jest. Na następnej przerwie, biorę herbatę albo sok - popatrzyła na niego. Sprawiał wrażenie kogoś, do kogo kompletnie nie docierały jej słowa. Westchnąwszy, odgarnęła sprzed twarzy te pojedyncze pukle.
- Cud narodzin nie jest piękny... Duchowo, owszem, ale fizjologicznie... Nie. I chwała tej kobiecie, że nie próbuje Ci mydlić oczu tylko mówi uczciwie, jak jest. Powiedz, że znowu się nie zaczniesz nakręcać, a jeśli to dla Ciebie za dużo... Nie musimy tam wracać - dodała, chcąc, aby wiedział, że nie oczekiwała od niego poświęcenia bądź robienia czegoś wbrew sobie.